We zijn allemaal dagdromers geworden, aangespoord door de sociale media die onze gevoelens van plezier, lust, hebzucht en nijd aan ons voorschotelen als een illusoire wereld van prikkelende beelden. Maar vergeet niet dat we die waanzinnige wereld zelf scheppen, aangestuurd door onze traumatische angsten en gevoelens uit het verleden. We dromen erover aan onze dagelijkse beslommeringen te ontsnappen door zo lang en zo ver mogelijk op reis te willen gaan en onszelf ondertussen als aantrekkelijk en onafhankelijk voor anderen te presenteren, onbenaderbaar en beoordeelbaar door onze superieuren.
Open en blote zelfexpressie moet ons onaantastbaar maken, maar slaat na verloop van tijd om in een samenstel van vervelende neuroses: we worden aangetast door een milde maar fatale persoonlijkheidsstoornis die ik 'Het Reissyndroom' heb gedoopt. Madonna wees ons de weg door eeuwig jong en fit te blijven. Totdat we allemaal instorten in onze finale '19th nervous breakdown. Here it comes...', 'Like a Rolling Stone' het aangaan van betekenisvolle verbindtenissen ontwijkend.
We willen dan terugkeren naar de allang ontdekte en verkende exotische plekken op aarde, waar ooit de slaven werden gekocht maar nu een nogal moderne rust overheerst. Wij laten ons ondertussen door onze neigingen tot escapades en uitvluchten in de luren leggen die allemaal gericht zijn op een illusoir terugverlangen naar een voormoderne wilde wereld. 'Illusions, circle of changes, like the wind and the rain' zong Thomas Rapp ooit in '69.