Na WOII veranderde het modernisme meteen drastisch; van nationaal gericht in populair. Daarin werden de afgrenzingen van naties en religies, van gewoonten en taboes doorbroken. Diverse populistische en elitaire publieken begonnen elkaar uit te dagen in hun aparte zelfbewuste stijlen waarin de helden en rolmodellen werden opgehemeld.
Net als bij de spijkerbroek in de mode, werd populaire cultuur een breed geetaleerde expressie van een algemeen thema: dat van de afzonderlijke avontuurling. Van de 'Wild-One' zoals verbeeld in de gelijknamige film uit '53 van Elia Kazan. Dat was het begin van een tweede 'Amercan Dream', als eerte verwoord door de Beatnicks, door schrijvers als Alan Ginsburg, Jack Kerouac en William Burroughs.
Maar de grote veranderingen kwamen in Engeland tot stand waar dit thema een naoorlogse hedonistsich ingestelde jeugdcultuur inspireerde die de regenten en de tradities pardoes opzij schoof. Het begon met de Beatles en de Stones die de jeugd aanzetten om het heft in eigen handen te nemen en het hoofd met 'sex, drugs en rock-n-roll 'op hol te laten slaan. Hun wilde helden hielden zich op in de schaduw van de helverlichtte popcultuur. Tot dat John Lennon werd vermoord! De popcultuur raakte in totale shock. Alsof Christus voor een tweede keer aan een kruis was gestorven terwijl hij nog meezong met Monthy Python's Brian: 'Always look at the Bright Side of Life'